Het sprookje van de waarheid
je kunt er lang en breed over denken en debatteren. Maar een sprookje blijft een sprookje.
Het speelde zich lang geleden af in een land hier ver vandaan. Wij kunnen er dus kennis van nemen en verder lekker gaan slapen. Er zijn in die sprookjes ouders die hun kinderen het bos in sturen in de hoop een betere leefwereld te vinden. Met alle risico’s van dien natuurlijk. 
Er konden mensen-etende giganten op hun pad komen of anderszins. Maar toch, het aantal volwassen geworden kinderen wat op zoek is naar hun oorspronkelijke ouders, doet vertrouwen op een mate van haalbaarheid van deze wanhoopsactie
Ook had je voorvallen van ontsnapte en verder gevluchte meisjes, die waren dan bergen overgegaan en werden aldaar liefdevol opgenomen door vriendelijke vredelievende dwergen bijvoorbeeld.
Ja inderdaad een moeilijk vergelijkbare cultuur.
Het opnemen van zo’n persoon in de gemeenschap deed echt wel een beroep op de tolerantie en al helemaal als dan zo’n hysterische stiefmoeder uit het thuisland de ruzies en jaloezie komt importeren maar toch werd een consensus bereikt en de vluchtelinge werd een taak gegeven die liet zien dat men haar waardeerden.
En om de gewetenswroeging, die diverse helden moesten doorstaan, begrijpelijk te maken was er altijd de enkeling of de groep die zich in de onwetende onschuld ophield maar op het moment suprême haarfijn aanvoelde voor wie er gejuicht moest worden. Zij dekten zich in voor een lang en gelukkig leven.
Nou maar als wij dan dat fantasieboek sluiten dan kijken wij de ons omringende wereld in, die in sommige opzichten wel facetten van die sprookjes heeft. 
Maar deze wereld heeft het hele gebeuren in XXL weten te transformeren. De sprookjes uit duizend en een nacht zijn ook in beangstigende grootheid niet ver weg meer. De mensen vluchten nu voor hun leven en zij gaan door onherbergzame gebieden in belachelijk ontoereikende bootjes de oceaan op. Het alternatief is te verhongeren of te worden vermoord. Of je zult je volledig moeten onderwerpen aan de regels en grilligheden van het regime.
Maar helaas, het is geen sprookjes, sprookjes bestaan niet. Een sprookje heeft vaak een achteraf in het bos wonende wijze kluizenaar die dan een geweldig goed voorstel doet waardoor alles weer prettig leefbaar wordt. Wij als lezer tolereren daarbij wel het toververmogen van deze lieden.
Wat kunnen wij daar in onze realiteit tegenover stellen? Wij kunnen in ieder geval onze ruimdenkendheid betrachten en de tolerantie, waar wij altijd zo bekend om stonden, (?) aanwenden.
Als toeziend wijze kluizenaar, hebben wij grote organisaties in het leven geroepen. Je kunt denken dat dat zoethoudertjes zijn en feitelijk niet hun doel behalen. Zo’n gedachten wordt waar als wij allemaal alleen maar toekijken.
Ga eens op het internet zoeken naar dit soort hedendaagse werkelijke fenomenen, zie wat ze doen. Zie wat je leeftijdgenoten die onder een dictatuur leven voor dromen hebben. Ze zijn echt niet anders dan jij, ze hebben alleen de mogelijkheden niet.
We kunnen niet meer verlangen dat alle volken binnen de hun gestelde grenzen blijven.
En als je op het internet aan het surfen bent, naar bijvoorbeeld:
zet dan ondertussen het nummer van Te Lau aan;
“Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen”.
