Onze: Cis, Florentine en Wanda

, , ,

Vandaag stel ik u voor aan; Florentine, Wanda, Cis

Nou, u zou denken dat ik haast krijg, komt ze ineens met drie mensen tegelijk op de proppen.

Nee hoor, deze drie mensen runnen de bed, bad, brood -werkgroep.
Dit zijn Florentine, Wanda en Cis. Ook zij zijn alle drie benaderd (zoals wel meer mensen) door Jan Hopman met de vraag om ook in boeimeer een werkgroep “bad, bed en brood” op te starten. Florentine en Cis hadden op dat moment al ruim 10 jaar ervaring in het begeleiden van mensen in kansarme situaties . Ook met asielzoekers. Wanda was aan een studie als counselor bezig en werkte als vrijwilligster op de inloop in de wijk Biesdonk Na aanvankelijk met drieën en naast hen Jan Hopman, Bram, Martin en Rob Sloot, hieraan begonnen te zijn merkte zij al gauw dat het een hele bulk werk inhield. Zij wilden immers niet alleen “bed, bad en brood” leveren maar ook begeleiding van hun toekomstige doelgroep. Er werd beraadslaagd. Ze besloten een betaalde kracht erbij te vragen voor het vaak complexe en ook veel administratief werk. Voorgelegd aan het bestuur kregen zij hiervoor toestemming Dat bleek een goede zet. Het werd een stuk overzichtelijker en gaf dus de broodnodige rust. Op deze administratieve plek kwam Vincent. Nu konden zij hun aandacht richten op de beoogde doelgroep en hen de begeleiding geven die zij nodig hadden. Die doelgroep bestaat uit de mensen die nog hun laatste kans afwachten om van de rechter een positieve uitslag te horen aangaande hun verblijf hier.
Het is dus tegenwoordig niet meer BBB. Maar BBB en B de vierde B staat dus voor begeleiding

Alle drie deze vrouwen brachten hun eigen ervaring mee die ze in hun baan al hadden opgedaan. Ze ontwikkelden diverse activiteiten die het ledig wachten op de uitspraak voor de mensen draaglijk maakten. Bijvoorbeeld met taalcursussen waarvoor de mensen naar de bibliotheek gaan. Dit is op zich al een oefening in integreren. Zo’n onderneming lijkt onbetekenend maar zoiets prikkelt je, je wordt uitgedaagd je capaciteiten te gebruiken. En dat geeft voldoening. Zo was er een vrouw die ook in dit project meedeed. Zij merkte dat ze het moeilijk vond zaken te onthouden. Ze heeft op een gegeven moment de methode voor zichzelf bedacht; Ik neem per dag één woord en dat moet ik aan het eind van de dag kunnen a) uitspreken, b) gebruiken en c) schrijven,
Het is geweldig als je merkt dat de mensen gemotiveerd zijn en ouw hulp beantwoorden met goede resultaten. Florentine, Wanda en Cis en hun collega’s zetten hun schouders eronder., De dames mogen dan wel met pensioen zijn, van stilzitten is geen sprake.

Door Anneke Rasink

/door

Een portretje van Emmy

, , ,

Vandaag heb ik gesproken met Emmy.

Emmy is van geboorte Surinaamse maar heeft een groot deel van haar jeugd op Curacao doorgebracht. Zelf verteld ze hierover; “ik ben geboren in een dorp genaamd Kwatta. Ik ben dus in de Kwatta geboren”. Of die kwatta aan onze kwatta gelieerd is? Ja zeker, de eigenaar van de dichtbij gelegen cacao-plantage kwam uit Breda en had daar zijn fabrieken voor de verwerking van die cacao en die noemde hij naar het Surinaamse dorp “Kwatta”.

Ze is naar Nederland gekomen om verder te studeren. Dat was in 1970 en ze is de mode academie gaan doen. Ze was al onderwijzeres toen ze naar Nederland kwam.

Toen ze in Breda kwam wonen werd het Hoge Vucht. Hier ging zij ook naar de kerk, wat ze altijd nog doet. Zij zingt in het Gospelkoor en doet dat met veel plezier. In deze kerk heeft zij Jan Hopman ontmoet die daar destijds pastor was. Hij heeft haar gewezen op het bestaan van het mondiaal centrum. Dat sprak haar aan en sindsdien is zij op twee plekken actief bezig met het bij elkaar brengen van mensen op een ongedwongen manier.

Zij doet dit d.m.v. naailes op de vrijdag middag. Zij heeft altijd haar tijd gevuld met bezigheden werk en studie combinerend Zij is nu iets minder druk maar stilzitten zal niet haar keus zijn.

Door: Anneke

/door

Portret van: Mohamed Sultan Yillah

, ,

Een alleenstaande man die helemaal niet gekozen heeft zo alleen te staan

Mohamed Sultan Yillah is ruim 18 jaar in Nederland, zijn zoon in Sierra Leone is 19 jaar. Met het dochtertje van vier hier in Nederland wil hij niet hetzelfde lot ondergaan, hij vecht er dan ook voor haar vader te zijn en te blijven. Hij heeft hiervoor de ingevulde en getekende verklaring. Zijn vaderschap is dus al erkend. Maar de moeder wil niet meewerken. Vreemd en pijnlijk te moeten constateren, ondanks dat je in je recht staat het toch zo moeilijk kan zijn je recht ook daadwerkelijk te krijgen.

Op zijn lange zwerftocht door Nederland is hij ondergebracht in diverse AZC’s, in Eindhoven, Nijmegen en in Breda. Waar hij nachtenlang ligt te piekeren over hoe dit alles zich zal gaan oplossen.

De tijd die hij noodgedwongen met zichzelf moet zien door te komen besteed hij aan naar buitengaan, in de groene natuur lopen en zijn hoofd leegmaken. Maar dat niet alleen, hij doet er ook alles voor om een zekere toekomst op te bouwen en spit hij boeken door om in zijn oorspronkelijke vak terug te kunnen komen, i.e. boekhouder.

Dat vind ik sterk laat ik hem weten, hij moet er zichzelf vaak toe dwingen, ”maar als ik zoiets niet heb dan is het einde verhaal, en dat mag niet”.

door: Anneke

/door

Tegendraads; soms staat het geweten boven de wet

, , , , ,

TEGENDRAADS SOMS STAAT HET GEWETEN BOVEN DE WET

Uit Zorg en Welzijn (05-1–2019)
tekst TEA KEUL, fotografie LINELLE DEUNK

De grote rode draad in mijn leven is het spanningsveld tussen wat de wet ons voorschrijft en wat rechtvaardig is. Dat betekent dat je nogal eens in conflict komt met de wet. Als de wet onrechtvaardig is. dan moet je daar een grens stellen.

Wilbert Willems. voormalig kamerlid en wethouder GroenLinks vult meteen aan: Wat er aan de andere kant ook bij hoort: als je de wet overtreedt. dan moet je de consequenties dragen. Dat speelde al in mijn eerste baan. in de jaren zestig als lekenpastor. Ik had bijvoorbeeld sympathie voor dienstweigeraars en ik steunde ze daarom. Maar ik vond ook dat ze bereid moesten zijn om vervangend werk te doen. Toen ik in 1981 voor de PSP, later GroenLinks, in de Tweede Kamer kwam, heb ik een wetsvoorstel ingediend om wettelijk te verankeren dat werkweigering vanwege gewetensbezwaren niet meer tot ontslag op staande voet zou leiden. Als die bereidheid tot alternatieve taakuitvoering er maar is.

Wilbert Willems heeft zijn tegendraadsheid met de paplepel ingegoten gekregen. `Mijn vader was links en katholiek. Hij was een van de oprichters van de PvdA en heeft na de Tweede Wereldoorlog bijna 25 jaar in de Tweede Kamer gezeten. Bij ons thuis was het volstrekt logisch dat het sociaaldemocratische en het katholieke uitstekend samengaan. Dat je voor je naaste net zo goed zorgt als voor jezelf. Maar in de jaren vijftig mocht je van de katholieke kerk niet lid zijn van die partij. Je mocht ook niet naar de VARA kijken. Dus thuis werd ik altijd al geconfronteerd met dat soort rare fratsen. Mijn vader ging als het nodig was tegen de kerk in. Dat thuisvoorbeeld is mijn richtsnoer geweest. Dat ik tegendraads ben. komt dus vanuit ethische integriteit. je geweten volgen. en niet uit protest.

Toen ik in de jaren zeventig actief was in de protestbeweging probeerde ik steeds het gesprek aan te gaan met de andere kant. Ik heb altijd heel goed kunnen communiceren met de gezaghebbers. Als je bij je eigen overtuiging blijft, dan kun je met iedereen in gesprek gaan. Het heeft met zelfvertrouwen te maken, met stabiliteit in je eigen gedrag en keuzes.

Het gesprek voeren met de andere kant helpt Willems ook nu nog. “Als Mondiaal Centrum hebben we vorig jaar alle fractievoorzitters van de Bredase gemeenteraad uitgenodigd. Bij de raad leefden ernstige twijfels We hebben er hard voor moeten knokken. maar nu krijgen we 400.000 euro van de gemeente voor de huisvesting van ongedocumenteerden. Dat is uiteraard aan voorwaarden gebonden en elke drie maanden bekijkt een onafhankelijke commissie of de mensen nog langer mogen blijven. Niet alle bewoners zijn overigens geaccordeerd door de commissie. Daar zijn we heel transparant in. Het mag niet, maar we doen het toch. Wat moet je anders als er ’s avonds om tien uur iemand aan de deur staat? Soms wegen de eigen humanitaire overwegingen nou eenmaal zwaarder. Maar de volgende dag hebben we wel contact met Vluchtelingenwerk en de vreemdelingenpolitie.

CV Naam: Wilbert Willems; Functie: Voorzitter Mondiaal Centrum Breda, opvangcentrum voor ongedocumenteerden (o.o.); Dagelijks werk: Sinds zijn afscheid als Groen-Links-wethouder zeer actief in het vrijwillígerswerk; Opvallend feit: Heeft tegendraadsheid met de paplepel ingegoten gekregen

OPROEP Ben je ook tegendraads? En wil je je verhaal delen? Stuur een mailtje naar: zorgenwelzi|n@bs|.nl en omschrijf kort je tegendraadsheid. Wlj nemen contact met je op.

/door

Portret van Beppie

, ,

Beppie,
Met haar heb ik een gesprekje gehad en ik kan haar aan u voorstellen als een rustige maar bezige en kleurrijke vrouw.
Nou, dat was een mondvol. Heeft u het in een keer kunnen volgen? Dan gaan we gewoon verder.

Beppie is twee jaar voor haar pensioengerechtigde leeftijd bewust gaan zoeken naar vrijwilligerswerk. Ze was via collega’s en vrienden die al gepensioneerd waren, bekend met het gat waar je in kunt vallen als je ineens geen werk meer omhanden hebt. Zij wilde zich ervoor hoeden hierin vanwege het overbodig zijn geworden, te blijven steken. Met twee vrouwen die in dezelfde lijn bezig waren is ze op haar zoektocht terecht gekomen bij het mondiaal centrum. De blik naar de maatschappij die het centrum uitdraagt past heel goed bij haar eigen zienswijze. Met de vrouwen zette ze het plan op om naailes te gaan geven aan vluchtelingenvrouwen.

Ze begonnen te werven onder statushouders en kregen veel respons. Zo is er op de woensdagmiddag de “Naald en Draad” groep ontstaan. Ook bleek het noodzakelijk kinderopvang te kunnen aanbieden . Wat dan ook gebeurde . Dit werd in een naastgelegen ruimte gerealiseerd door vrijwilligers. Helaas boden de vrijwilligers wel gezelligheid maar geen vastigheid. Dus het is op de woensdagmiddag niet meer zo druk als voorheen. Heeft u de hint die hierin zit te pakken? Al komt u gewoon maar eens kijken om de mogelijkheden te zien. Goed dat is aan u.

Beppie doet dit echt als hobby en ze heeft het niet bij de woensdag middag gelaten. Inmiddels maakt ze ook deel uit van de activiteiten commissie van het mondiaal centrum

Zoals ik al zei ; een rustige maar bezige en als u haar ontmoet zult u ook zeggen een kleurrijke vrouw.
Ze hoeft echt niet bang te zijn in een werkloos gat te vallen.

/door

Portret van Sazan Melko

, , , ,

Onlangs had ik een gesprek met Sazan Melko. Zij is als vluchtelinge in Nederland terecht gekomen.
Je kiest er niet voor vluchteling te zijn maar is dat onverhoopt de onafwendbare stap die gemaakt moet worden dan verdient het alle respect als deze mensen aan hun toekomst blijven geloven en werken.

Sazan heeft voor zichzelf en zeker ook voor anderen een zeer welkome draai aan haar leven gegeven. Gedurende haar integratieproces , de Nederlandse taal en samenleving te leren kennen kwam zij in contact met Marianne en Dick de Lange. Dit werd een blijvende vriendschap. Via hen ontstond ook het contact met het Mondiaal centrum, van daaruit werd haar de vraag voorgelegd of zij een activiteit wist te bedenken voor het centrum om mee naar buiten te kunnen treden. Een brainstorm-sessie met Marianne en Dick leverde het idee van het “maatjes project” op.

Met een gedegen achtergrond van docente Arabische talen in Koerdistan en op haar 42ste ook nog begonnen aan een studie “maatschappelijk werk” aan Hoge school AVANCE Breda kon Sazan al gauw handen en voeten geven aan dit idee.
“De nieuwkomer meld zich aan met bv de hulpvraag om met mensen in contact te komen, aan de andere kant biedt een Nederlander, of iemand die hier al geïntegreerd is, zich aan om nieuwkomers in de praktijk wegwijs te maken. En dit op een ongedwongen manier, zoals je met vrienden bv. een dagje op stap gaat”.
Taal komt hier zeker bij kijken. De taal is tenslotte in alle gevallen essentieel.

Sinds 2015 is Sazan officieel coördinatrice van het maatjes-project. En bezig als zij is heeft zij sinds januari 2019 de functie van ombudsvrouw op zich genomen. Gaandeweg merkte zij dat het voor mensen binnen het project zodanig veilig voelde dat zij ook over hun problemen durfde te vertellen. Dit kon van alles inhouden; Van een formulier niet in kunnen vullen tot aan psychische nood waarvoor iemand natuurlijk doorgestuurd moet worden. Wie kent niet de soms complexe ambtelijke papierwinkel waar wij op gezette tijden allemaal een punthoofd van krijgen. Sazan is met deze mensen in gesprek gegaan en wist o.a. vanwege haar opleiding de wegen die bewandeld diende te worden. Ook hier liet zij het niet bij de constatering. Van uit deze aantoonbare noodzaak is zij haar ombudsfunctie begonnen. Deze functie is sinds januari 2019 officieel erkend.

En dan is Sazan nog niet klaar hoor.
Er valt bv nog te denken aan computerles, fietsles, conversatielessen, kleding- en spullenhulp.
Sazan komt op mij over als een zelfverzekerde vrouw die haar kunne en kunde graag benut ten dienste van anderen. Met twee voeten stevig op de grond bereikt zij haar doelen om dan vol goede moed aan een volgend plan te beginnen.
Geweldig! Ik heb er veel respect voor.

Door: Anneke

/door

Portret van Mustafa

, , ,

Mustafa, een bewoner van het Mondiaal Centrum Breda, werd geïnterviewed en zijn verhaal werd gepubliceerd op de website van Zorg voor elkaar Breda. Lees hoe hij zich afsluit van de ellende in zijn thuisland en hoe hij probeert om zijn leven weer vorm te geven, in deze voor hem zeer onzekere tijd en waar hij afleiding en hulp vindt.

Lees het hele verhaal van Mustafa op

Sfeerfoto van de inloop waar ook Mustafa vaak komt
Sfeerfoto van de inloop waar ook Mustafa vaak komt
/door

Portret van bewoner Omar

, ,

Omar

Een man uit Irak. Vriendelijk en zachtaardig, iemand waarbij je je op je gemak voelt. Ogenschijnlijk neemt hij het leven rustig voor wat het is. In het gesprek blijken er toch belangrijke zaken te zijn waar hij geen vrede mee heeft. Het is zijn sterke karakter dat hem staande houdt.

Overheidsambtenaren maakten hem het leven zodanig moeilijk dat hem niets anders overbleef dan te vluchten.
Nu in Nederland wacht hij op een positieve uitspraak over zijn verblijfsstatus.

Omar is onder heel zijn zachtaardige karakter zeer uitgesproken in zijn mening op diverse onderwerpen. Hij ziet gebeuren dat godsdiensten die de grote liefde prediken dat niet waar maken. Maar juist verdeeldheid en geweld creëeren. Van enig democratisch denken is in de Islam volgens hem geen sprake. Hij heeft zich dan ook daarvan gedistancieert.
Hij wil in Nederland eenn status krijgen en zich dan de taal eigen maken om zo wat te kunnen betekenen als vrijwilliger in de zorgsector. Dat zal hem een stuk levensinvulling geven.

Het enige wat hij dan nog mist is zijn familie. Hij kan zelf Irak niet meer in en dit is een ontbering die hem zwaar op de schouders drukt.

Omar neemt het leven stap voor stap. Ik kan alleen maar respect hebben voor zijn kracht om ondanks alles toch zijn mogelijkheden te benutten.

door: Anneke

/door