Altijd alert/ schamele schijn.
Als koerierster voor het verzet zat ik vaak in de trein.
Deze treinreis duurde lang, lang genoeg om je te gaan vervelen, en een spelletje te doen “Raden waar de mensen naar toe gaan, welk beroep ze hebben.
De IT-ers waren oververtegenwoordigd. Maar dat was makkelijk, iedereen in een redelijk net/ casual combinatie kwam daarvoor in aanmerking. Alleen die man schuin tegenover me, die was moeilijker in te schatten.
Per ongeluk kruisten onze blikken elkaar. Wat een opvallend diep blauwe ogen. De spanning die daar vanuit ging was bijna tastbaar. Dit was geen spelletje meer.
Ik wilde er wel aan toegeven, maar hoe wist ik welke intentie achter die dieptes van blauwe meren school? Vol onverwachte gebeurtenissen, vol beloften. Ik wendde mijn ogen niet meer af, komen wat komen gaat. Ik kon ze niet weerstaan. Jouw reactie was heel direct. Je stond op, in stramme houding, wijdbeens voor me, je stak je hand uitnodigend uit ik werd warm van binnen toen vroeg je me met dwingende stem: “Paspoort”.
Terwijl je je legitimatie van de geheime dienst onder mijn neus duwde.
door: Anneke
