De Blijdorp-uitstap (‘maatjesproject’, MCB) verliep zo:
In de jungle ‘the lion sleeps tonight,’ aldus zegt het lied; en de leeuw slaapt overdag in Blijdorp, zo zien we. We wijzen elkaar aan waar mevrouw en meneer Leeuw liggen te dromen… misschien van de savanne? Vanwege hun vacht, met de kleur van het savanne-gras, zijn ze redelijk makkelijk te vinden: lichtbruine vlekken in het groene, Nederlandse gras – veilig achter gaas van dik ijzerdraad.
Vluchtelingen (meerderen met hun gezin) samen met hun Nederlandse ‘maatjes’ lopen, wandelen of slenteren – net zoals ieder het wil – door Blijdorp; door de continenten heen die hier zijn samengebracht. We blijven stilstaan, in het Oceanium: we vergapen ons aan de roggen (kijk, hoe ze door het water waaieren), de haaien (engerds! – maar gelukkig achter dik glas), de koraalvissen (hun kleuren, hun vormen – hoe heeft de natuur dit bedacht?!). En weer verder wandelen. We maken halt in de warm-vochtige tent van tropisch Amazonia: we volgen er de vlinders op hun dwarrelvlucht en we bewonderen de kleurenpracht van de vlinder die vlakbij landt op een blad – en plots verder dwarrelt… Op meerdere plaatsen in Amazonia zijn schalen met fruit geplaatst; de vlinders komen er eten en drinken – maar nooit erg lang: hup, daar vluchten ze al!
In de Tijgerkreek is er volop activiteit, want de tijgers zijn zojuist gevoerd. Ze sjouwen rond met grote stukken vlees in hun bek. Wow, indrukwekkend, dus dat moet vastgelegd worden! De tijgers actief? – dan het publiek ook: mobieltjes, ‘snapshot- camera’s’, reuzen van spiegelreflexcamera’s worden driftig gehanteerd om deze tijger-momenten te vereeuwigen.
Momenten voor onszelf (zonder dieren). Tijdens de eerste pauze in de ochtend ‘voederen’ wij onszelf – de ramadan is juist voorbij, hoor! We eten en drinken gezamenlijk tijdens de lunch, en poseren voor de groepsfoto. 
Vlakbij de lunchplaats ligt het kamelenpark. De kamelen zijn zo te zien goed verzadigd, want hun bulten staan stevig rechtop (Hussein vertelt mij dat kamelen goed smaken; “Kamelenvlees bij de barbecue: hmm!” zo vertrouwt hij me toe).
Tussen de continenten en de dierenwerelden in ontdekken we het werelddeel ‘Speeltuin’. Kinderen blijven kinderen, volwassenen worden daar weer kind. De jongsten kruipen uit hun wagentjes en vervolgens de rekken op en de glijbaan (en ‘zzzjt’ er vanaf). Op het jasje van Ahmed staat ‘Super Hero of the world’; klimmen kan de aanstaande Held nog niet, want hij is nog maar één jaar oud – hij kruipt dus rond. De drie-jarige Sana – met op haar shirt ‘Super Cute’ – rent rond, en zij klimt wel (niet al te hoog).
Het einde van de gezellige dag nadert. 
We verzamelen ons bij de uitgang. Moe gewandeld en gekeken – maar voldaan – wachten we tot de bus arriveert. Allen dankbaar voor de leuke dag. Ahmed en Sana weten even niet meer van hier en nu: ze liggen tevreden te slapen in hun wagentje – zoals mevrouw en meneer Leeuw slapen in hun savanne, bijna dag en nacht. Misschien dromen ‘Super Hero’ Ahmed en ‘Super Cute’ Sana wel van de continenten die ze vandaag hebben doorkruist.
Door: Anton Overboom
