Nou, we nemen nogmaals afscheid
Echter, zo ’n pijn als afscheid kan doen en hoe het ook vermag te doen lijden, deze keer waren er verheugde gezichten. Dat kan, hou me ten goede , aan de taart gelegen hebben die al stond te lonken bij binnenkomst. Je weet het niet, ,,,, ach nee, ik denk het toch echt niet hoor, nee, het was om reden dat David ons nu gaat verlaten.
U herinnert zich David? Hij heeft nog niet zo heel lang geleden de moed gehad van zijn levenswandel te getuigen. Dat werd met veel respect aangehoord en er werd hem een warme en veilige grond geboden om het in te laten vallen. David heeft geknokt om zover te komen dat hij nu bezig is zijn toekomst waar te maken. Momenteel werkt hij op vrijwillige basis in een klussenteam, Bij het “Business park” van gemeente Breda volgt hij een leer/ werkproject. Zijn plan is timmerman te worden. En in het verlengde hiervan droomt hij over zijn uiteindelijk zelfstandig ondernemerschap. Geweldig, wij geloven erin.
We zullen je missen David, Niks was je ooit teveel. Je stak overal steeds een helpende hand toe. In de tuin bij Karel, maar ook op de woensdagmiddagen als er kinderen tijdens de naaigroep opgevangen moesten worden. Ook daar was het afscheid warm en met veel enthousiasme over je plannen. En ook hier kreeg je wat mee als aandenken, De das waar iedereen een stukje van gebreid heeft zal je in de winter vaak dragen. Het afscheid is ook niet zo definitief de afspraken voor koffie en een etentje liggen er al.
En deze fijne manier van samen iets realiseren was wederzijds, zoals je zelf vertelde heb je je in het centrum altijd welkom gevoeld en gewaardeerd om wie je bent. En ook de gezelligheid tijdens de inloop-ochtenden of -middagen heb je als een warme deken om je schouders geslagen en hier houd je alle aanwezigen verantwoordelijk voor. Hier wordt de oppervlakkige snelheid van het dagelijkse leven doorbroken. Kijk, en dan wordt er toch even een traantje gelaten hoor.
Succes David en van iedereen een knuffel, het ga je goed!
