Breda, april 2020
Aan de vrijwilligers en bewoners van het MCB.
Beste vrienden en vriendinnen,
We kunnen elkaar bijna niet ontmoeten in deze rare weken maar we willen jullie wel graag laten weten dat we niet minder met elkaar verbonden zijn dan anders.
We zijn allemaal door het Covid-19 virus op een of andere manier gevangen en in elk geval sterk in onze bewegingsvrijheid beperkt. Dat valt sommigen van ons erg zwaar. Daarbij denken wij in de eerste plaats aan wie door het virus besmet zijn en hun naaste omgeving. Behalve dat je er heel ziek van kunt worden kan het je ook vervullen met vrees en onzekerheid. Hoe zal ons leven eruit zien als we hier doorheen komen?
Gelukkig heeft het virus nog niet toegeslagen binnen de muren van het MCB en we horen dat de sfeer er goed is, zeker geholpen door de lente die nu is doorgebroken. Gelukkig is de renovatie grotendeels klaar en ligt de tuin er goed bij. De lente zal ook verder doorbreken en ten slotte zal de epidemie uitrazen en gaan we weer verder. Toch zal het nooit meer zijn als hiervoor, want allemaal hebben we nu de herinnering aan deze vreselijke dreiging. We kunnen nu misschien ook meer begrijpen van dreigingen die veel mensen in het MCB al veel langer kennen. En dan denken wij niet alleen aan de bewoners maar ook aan al die anderen die er in- en uitgaan, bezoekers van de inloop, de maatjes en iedereen die bij hen betrokken is.
Als we zien hoeveel creativiteit opbloeit bij mensen die weggetjes zoeken om bij elkaar te zijn en elkaar te steunen en op te vrolijken, zien we veel moois opbloeien zowel binnen als buiten het MCB. NAC-supporters die met een spandoek naar het Amphia-ziekenhuis trekken om de zorg te ondersteunen. Vrijwilligers van de Inloop en Naald en Draad die telefonisch contact onderhouden met de bezoekers, een wandelingetje op afstand maken of boeken thuis bij een bezoeker te brengen die graag leest en elkaar ook ondersteunen via opbeurende watts-ups. Ook het schenken van pizza’s door het bestuur aan de bewoners met Pizza’s valt in deze categorie, het prachtig onderhouden van de tuin en het lesgeven op afstand valt in deze categorie van humanitair bezig zijn. En het Babbeltje-project van het Maatjesproject: ieder maatje praat telefonisch 10 minuten met zijn maatje om contact te houden.
Misschien is dat een van de goede dingen die we kunnen leren van deze crisistijd: dat we oog hebben voor mensen die het zwaar hebben, voor mensen die zich inzetten voor hun medemens. Dit alles zie ik ook als een bevestiging van de weg die we met het MCB hebben willen inslaan. Met zijn allen willen we humaniteit bevorderen, ieder op onze manier en met zijn eigen drijfveren en motivaties. Soms lopen we elkaar daarbij voor de voeten en in de weg, maar gaandeweg wordt er veel goed werk verzet. Daar putten we ieder op eigen manier ook voldoening uit en bemoediging. En energie om door te gaan.
Nu vlak voor Pasen is het ook goed om te bedenken waar Pasen voor staat. Niet voor niets wordt het Paasfeest altijd in de lente gevierd. Het staat voor het geloof dat humaniteit niet verslagen wordt door geweld en machtsvertoon. Dat er altijd weer hoop en opgewektheid kan ontstaan, ook wanneer de omstandigheden tegen zitten. Voor joden: bevrijding uit slavernij, voor christenen: bevrijding uit doodsangst. Voor iedereen: levensmoed houdt het langer vol dan zelfzucht en machtsvertoon. Voor moslims: ook als we het voorlopig moeten doen zonder saamhorigheid en gezelligheid, die zo nauw bij de naderende ramadan horen.
Het bestuur wenst ieder een vrolijk Paasfeest en een hoopvol volhouden door de crisis heen. “We will meet again”.
Het bestuur van het MCB
Wilbert Willems, Ellen de Schipper, Jan Reinen, Jan Hopman, Bram Heringa, Piet Meertens, Ingrid Vaessen, Patrick van Lunteren en Hans Hulsebosch
