Geslaagde “aftrap” Vredesweek 2018
In het mondiaal centrum Breda in de Roland Holststraat in Boeimeer is vanmiddag, zaterdag 15 september, de Vredesweek 2018 Ingeluid.
Niets aantrekkend van de geluiden van de in volle gang zijnde opknapbeurt van het gebouw was het een gevarieerde middag qua mensen uit diverse windstreken en qua programma. Dat hield in het gekabbel van een babbel met koffie en thee waarna live muziek met zang en een aantal sprekers. Als klapper op dit hele gebeuren, jawel, een klein lesje lach-yoga, begeleid door Rajhita Kanchenapali, Zij kreeg hiermee het voltallige publiek enthousiast en goed gestemd. Machmud Allasadi speelde voor ons een nummer op zijn sars en zong daar bij een traditioneel lied waarbij sommigen uit het publiek mee konden zingen.
Sprekers;
Osman Erbas, uit Turkye. Hij is hier al vanaf zijn vijfde jaar en heeft geen moeite met het hebben van een dubbele van nationaliteit. Hij is als vijfjarige, kind van de eerste generatie Turkse gastarbeiders naar Nederland gekomen en hier opgegroeid. Zoals ieder ander kind ging hij met zijn vriendjes uit de straat van en naar school en de voetbalclub, enz. Hij benadrukt dat hij het belangrijk vind op zijn persoon beoordeeld te worden i.p.v. op zijn afkomst.
George Habra, Palestijn uit Israël trof in zijn geboorteland een Nederlandse vrouw. Hij is haar naar Nederland gevolgd. Hij heeft via sport en kerk contacten gelegd met Nederlanders. “Als je in een land te gast bent zul je je beste kant moeten laten zien en waarmaken. Hij heeft een boodschap aan alle nieuwkomers: “eigen initiatief is belangrijk, ga niet zitten afwachten. Waar en zo gauw het kan laat zien wat je in je mars hebt. Wat je te bieden hebt”.
Uit Eritrea was er Alam Kihron, 
Hij is hier nu vier jaar. Alam was 17 toen hij, na in de gevangenis gezet en gemarteld te zijn met een aantal vrienden zijn land moest ontvluchten. Ze kwamen in eerste instantie in Ethiopië, een buurland ten noorden van Eritrea. Ze waren ook daar niet veilig en moesten verder. Zij zijn elkaar kwijtgeraakt op deze barre tocht. Nu weten ze dat een van hen in Italië terecht is gekomen en een nog in Eritrea is. Zo kwaad als dat ging, over het “zo goed” kunnen we het hier niet hebben, is Alam via een slopende, barre woestijntocht vanuit Soedan naar Libië kunnen komen. Uiteindelijk is hij door een mensensmokkelaar in een gammel bootje “geholpen” waarmee hij en honderden anderen de Middellandse zee zijn overgestoken. Via Italië is hij uiteindelijk in Nederland terecht gekomen. En via ter Apel onder dak gebracht. Ook nu na vier jaar in veiligheid te zijn, spreekt hij over relatieve veiligheid De Eritrese overheidsarm is lang en hij vreest die ook hier, hij let daarop bij het kiezen van zijn vrienden en sociale contacten en organisaties.
Hasan Munfahui komt uit Syrië, 
hij woonde daar in een klein dorpje onder de rook van Damascus en hij heeft in Syrië de opleiding civiele techniek afgerond en was als zodanig werkzaam. Hij wil niet graag in the picture staan. De oorlog maakte dat hij Syrië moest verlaten en kwam samen met zijn familieleden in een opvang in Turkije terecht. Daar waren de omstandigheden erg slecht en het voelde alsof hij geen enkel recht had. Via Google kwam hij erachter dat de opvang in Nederland beter geregeld was en daarop besloot hij het erop te wagen. Via een mensensmokkelaar bereikte hij Griekenland. Daarop volgde een lange en barre voettocht via Macedonië en Servië en Hongarije naar Duitsland en daarna uiteindelijk Nederland. Hij heeft ook ondervonden dat het opbouwen van een “nieuw” (sociaal) leven niet gemakkelijk is. Je moet overal in je eentje achteraan en een klein beetje hulp daarbij die je weg wijst is meer dan gewenst. Inmiddels spreekt hij Nederlands op niveau B2 en volgt de opleiding civiele techniek op HBO niveau aan de Avans te Tilburg. Hij pleit ook voor actief integreren van alle nationaliteiten. Want het zijn niet de gewone mensen die de vrede dwarsbomen. En de grenzen in de samenleving, zoals die er altijd waren zijn niet meer dezelfde. Niemand kan zich daarboven stellen en proberen alles weer in de Ot en Sien stijl terug te dwingen. Dat bestaat niet meer, daar moet je vrede mee hebben.
Allemaal zijn ze positief over de Nederlandse gastvrijheid en willen ze uitdragen dat men beter kan focussen op de goede dingen en het intermenselijke te vieren
En dat werd dan ook gedaan met live muziek op de sars en zang, er waren een aantal mensen in het publiek die zich geroepen voelden om ook nog een dansje weg te zetten. 
Verder kan ik iedereen een rondje lach-yoga aanbevelen, het werkt op je lachspieren, die zitten niet alleen in je gezicht maar dat merk je wel als je het een keer doet. Het werkt ook in ieder geval zeer bevrijdend.
Met dank voor deze middag wil ik tenslotte nog meegeven, laat deze vredesweek duren tot in lengte van dagen en overal.
